Klub Generałów

90. urodziny gen. dyw. prof. dr hab. inż. Jerzego Modrzewskiego.

W dniu 1 grudnia 2014r. w sali tradycji Wojskowej Akademii Technicznej miała miejsce niezwykła uroczystość – 90. urodziny obchodził jeden z najstarszych członków Klubu Generałów WP gen. dyw. prof. dr hab. inż. Jerzy Modrzewski. Oprócz  jubilata i jego żony Krystyny wzięli w niej udział: Rektor-Komendant WAT gen. bryg. prof. dr hab. inż. Zygmunt Mierczyk, Kanclerz WAT gen. bryg.  Jan Klejszmit oraz grupa kilkunastu członków KG WP z prezesem gen. bryg. pil. Romanem Harmozą na czele.

Uroczystość rozpoczął prezes generał Harmoza, który powitał zgromadzonych i przedstawił cel spotkania, po czym poprosił o zabranie głosu gospodarza obiektu, rektora WAT. Generał Mierczyk w krótkich słowach wyraził ogromne zadowolenie z faktu, iż prof. Modrzewski – wieloletni współpracownik Wojskowej Akademii Technicznej – zechciał w jej murach obchodzić swój dostojny jubileusz. Życzył także jubilatowi wielu dalszych osiągnięć w pracy naukowej oraz długich lat życia.

Po nim wystąpił wieloletni współpracownik Generała Modrzewskiego gen. bryg. prof. dr hab. inż. Jerzy Lewitowicz, który podziękował mu za owocną współpracę w dziedzinie uzbrojenia lotniczego, złożył serdeczne życzenia urodzinowe oraz wręczył symboliczny podarunek – model najnowszego samolotu opracowywanego aktualnie  w ITWL.

Następnie głos zabrał gen. bryg. Stanisław Świtalski, który przedstawił drogę życiową jubilata. A była ona niezwykła.

Gen. dyw. prof. dr hab. inż. Jerzy Modrzewski  jest warszawiakiem. Urodził się 25 czerwca 1924 r. W dzieciństwie był aktywnym członkiem drużyny harcerskiej. Biegle opanował alfabet morse’a, dzięki czemu został – jako 15-letni harcerz – przydzielony do jednej z jednostek wojskowych w charakterze łącznościowca i wziął czynny udział w kampanii wrześniowej 1939 r.
W czasie okupacji niemieckiej uczył się na tajnych kompletach, zdał maturę i uzyskał dyplom technika samochodowego. Szybko też związał się z ruchem oporu; był żołnierzem Szarych Szeregów ZHP, a potem  Związku Walki Zbrojnej  i w końcu Armii Krajowej. W stopniu kaprala podchorążego dowodził drużyną w Powstaniu Warszawskim.  W pierwszych dniach powstania ranny w rękę kontynuował udział w walkach. W końcowych dniach września  przedostaje się na prawy brzeg Wisły.

W listopadzie 1944, rozpoczyna kolejny etap swojego życia – wstępuje do Wojska Polskiego. Rozpoczyna służbę w 9 pp /3 DP/. Następnie trafia do  artylerii jako kanonier. W 1945 roku, odbywa  przeszkolenie w  Oficerskiej Szkole Artylerii,  po którym skierowany jest do 55 pułku artylerii lekkiej.

W 1946 roku rozpoczyna się jego wieloletnia służba związana z techniką motoryzacyjną.  Najpierw służy w 38. transportowo-szkolnej kompanii samochodowej jako instruktor plutonu szkolnego, a następnie  w 1. okręgowym batalionie samochodowym.  Przez kolejne trzy lata  studiuje w Wyższej Szkole Inżynierskiej  w Warszawie.                 Już jako inżynier zostaje skierowany na stanowisko kierownika Stacji Doświadczalno-Badawczej  ówczesnego Departamentu Służby Samochodowej.
W 1951 roku zostaje zastępcą komendanta nowej jednostki – Poligonu Naukowo-Badawczego Sprzętu Pancernego i Motoryzacyjnego w Sulejówku. „Poligon” w 1958 roku przekształca się w Ośrodek Badawczy Sprzętu Pancernego i Motoryzacyjnego, a w 1965 roku przybiera nazwę, zachowaną po dzień dzisiejszy – Instytut Techniki Pancernej i Samochodowej. To właśnie  Jubilat, pracując w instytucie przez kilkanaście lat,  faktycznie go buduje i urządza.             Po zreformowaniu struktur służby samochodowej i pionu technicznego wojsk pancernych w latach 1966- 1968 jest organizatorem i pierwszym szefem Służby Czołgowo – Samochodowej. W 1968 roku przechodzi do służby w Sztabie Generalnym WP na stanowisko zastępcy do spraw technicznych Głównego Inspektora Planowania i Techniki.             Po sformowaniu pionu techniki WP zostaje szefem Badań i Rozwoju Techniki Wojskowej Głównego Inspektoratu Techniki WP.

W 1978 zostaje urlopowany z Wojska i powołany na stanowisko wiceministra do spraw produkcji obronnej w Ministerstwie Przemysłu Maszynowego (zachowując prawo do noszenia munduru).

Nominację na stopień generała brygady otrzymał w 1966 roku, na stopień generała dywizji  w 1975 roku.                       Służbę wojskową zakończył  28 listopada 1990 roku, a pracę w Min. Przem. Maszynowego  w grudniu 1991 roku.

Posiada ogromne  zasługi w dziedzinie formowania struktur organizacyjnych pionu techniki wojska oraz wyposażenia Sił Zbrojnych w uzbrojenie i sprzęt produkcji krajowej.

W działalności naukowo – badawczej specjalizował się w budowie i eksploatacji maszyn, szczególnie w problematyce ich  niezawodności, a także w zagadnieniach trybologicznych i inżynierii materiałowej uzbrojenia.
Systematycznie  pogłębiał i rozwijał swoją wiedzę:
– w 1958 r.  w WAT ukończył studia magisterskie (z wyróżnieniem);
– w 1967 r. obronił doktorat w Instytucie Podstawowych Problemów Techniki PAN;
– w 1974 r. został doktorem habilitowanym  w  Politechnice Poznańskiej;
– w 1978 r. był mianowany profesorem zwyczajnym nauk technicznych.

Jest autorem ponad 120 publikacji, w tym 3  książek. Współautor „Encyklopedii Techniki Wojskowej”.

Posiada 2 patenty, wypromował 7. doktorów, 8. doktorów habilitowanych, a 4 Jego podopiecznych zostało profesorami.

Był wyróżniony wieloma odznaczeniami, a wśród nich:
– Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu  Odrodzenia Polski;
– Medalem „Zasłużony dla Warszawy”;
– Krzyżem „Zwycięzcom 1945 roku”. 

Jest laureatem  wielu wyróżnień , a wśród nich:
– Nagroda Komitetu Nauki i Techniki w 1966 za prace w dziedzinie uzbrojenia;
– Nagroda Ministra Przemysłu Maszynowego I stopnia za rozwój rodziny samochodów STAR;
– Nagrody MON I i II stopnia za prace w dziedzinie uzbrojenia wojskowego.

Był i pozostaje nadal aktywnym działaczem społecznym. Działał  szczególnie w organizacjach naukowych:  od 1961 roku w SIMP, a od 1980 r. członek honorowy SIMP; w NOT od 1967 roku, a w latach 1976-81 członek Prezydium Rady Głównej tej organizacji.
Obecnie jest wiceprezesem Związku Kombatantów  RP i Byłych Więźniów Politycznych. Mimo swojego sędziwego wieku  zachowuje status samodzielnego pracownika naukowego w WITU w Zielonce. Jest także członkiem honorowym Rady Naukowej WITPIS. Wszędzie przejawia dużą aktywność i zaangażowanie.

Wystąpienie gen. Świtalskiego zostało przyjęte przez zebranych gromkimi  brawami, będącymi wyrazem uznania dla osiągnięć jubilata.

W dalszej części uroczystości zabrał głos prezes gen. Harmoza, który także wyraził swój podziw wobec dokonań gen. Modrzewskiego, a także złożył mu w imieniu Ministra Obrony Narodowej oraz kolegów z klubu serdeczne gratulacje i życzenia.  Przekazał również od ministra Siemoniaka okolicznościowy ryngraf oraz drugi nadany przez Radę Klubu Generałów WP, a także skromny upominek (pejzaż Warszawy).

Prof. Modrzewski podziękował wszystkim za gratulacje i życzenia oraz dokonał wpisu do Księgi Pamiątkowej, który został podpisany przez wszystkich obecnych generałów.

Na tym zakończyła się części oficjalna uroczystości, po której zebrani przeszli do innego pomieszczenia na symboliczną lampkę szampana. Następnie już w luźnej atmosferze (przy kawie i ciastkach) bohater wieczoru oraz pozostali jego uczestnicy wspominali najciekawsze epizody z czasów wspólnej służby i pracy.

 Uwaga: W dziale „Opinie, poglądy, publikacje” (poz. 40) został zamieszczony „Esej o Powstańczej Wiśle” autorstwa prof. Modrzewskiego będący opisem jego wspomnień z okresu Powstania Warszawskiego.