Gen. bryg. Piotr Przyłucki zmarł w wieku 91 lat dnia 28 lutego 2014r.
Uroczystości pogrzebowe odbyły się 10 marca br w Warszawie. Rozpoczęło je nabożeństwo żałobne w Katedrze Polowej Wojska Polskiego, w którym uczestniczyli członkowie rodziny zmarłego oraz licznie zgromadzeni koledzy i przyjaciele, głównie obecni i byli żołnierze 16 Dywizji Zmechanizowanej oraz członkowie Klubu Generałów Wojska Polskiego. Wybrani spośród nich zaciągnęli wartę honorową przy trumnie zmarłego.
Dalsza część uroczystości odbywała się na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach i przebiegała zgodnie z ceremoniałem wojskowym – z udziałem kompanii honorowej i orkiestry wojskowej.
Nad grobem generała Przyłuckiego wystąpił gen. bryg. Stanisław Świtalski – bliski jego przyjaciel – który przedstawił drogę życiową zmarłego, oraz w imieniu Klubu Generałów WP go pożegnał. Podziękował także w imieniu rodziny wszystkim organizatorom i uczestnikom uroczystości.
Gen. bryg. Piotr Przyłucki urodził się 26 lipca 1923 roku w Kamiennej Górze w gminie Aleksandria na Wołyniu. Pochodził z rodziny ziemiańskiej. Do 1939 skończył 3 klasy gimnazjum w Równem. Od 1943 członek AK w Równem. W lutym 1944 wstąpił do WP,w grudniu ukończył w stopniu podporucznika szkołę oficerską w Riazaniu. Po powrocie do kraju dowodził plutonem w Oficerskiej Szkole Broni Pancernej w Chełmie, a od 1946 był dowódcą kompanii podchorążych. W 1947 skończył w stopniu kapitana kurs dla oficerów broni pancernej w Modlinie, gdzie ukończył także gimnazjum i liceum dla dorosłych. Zastępca szefa sztabu, a od 1948 szef sztabu 9 pułku czołgów w Szczecinie. W latach 1948-1951 studiował w Akademii Sztabu Generalnego WP w Rembertowie. Od 1952 szef sztabu 19 Dywizji Zmechanizowanej w Torzymiu (w stopniu majora). Od 1955 zastępca szefa, od 1956 szef oddziału operacyjnego w Dowództwie Wojsk Pancernych w Warszawie, a następnie szef sztabu Szefostwa Wojsk Pancernych. W latach 1960-1962 studiował w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR w Moskwie, następnie do 1968 był dowódcą 16 Kaszubskiej Dywizji Pancernej w Elblągu. Jesienią 1966 awansowany do stopnia generała brygady.
Zainicjował i kierował budową pomnika ofiar Stutthofu w Sztutowie w latach 1967-1968.
W latach 1968-1976 zastępca dowódcy Pomorskiego Okręgu Wojskowego ds. liniowych w Bydgoszczy. W 1975 dowódca 20 Dywizji Pancernej w Szczecinku. 1976-1987 dyrektor Departamentu Wojskowego Ministerstwa Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego. W 1988 pożegnany przez ministra Obrony Narodowej i przeniesiony w stan spoczynku.
Działacz Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych oraz Klubu Generałów WP, Klubu Absolwentów Akademii Sztabu Generalnego WP i Akademii Obrony Narodowej.
W tych trudnych chwilach podzielamy smutek i żal Jego rodziny i najbliższych.
Będzie nam Go bardzo brakowało, ale pamięć o Nim i Jego dokonaniach na zawsze pozostanie wśród nas.
