Gen. Nowak został pochowany w dniu 21 lutego br. na Cmentarzu Wojskowy na Powązkach.
Ceremonia rozpoczęła się w Domu Pogrzebowym, gdzie zgromadziła się rodzina oraz liczne grono kolegów i znajomych zmarłego. Jego drogę życiową przedstawił gen. bryg. Stanisław Świtalski, a następnie pożegnał go w imieniu kolegów z Klubu Generałów WP oraz złożył żonie i wszystkim członkom rodziny głębokie wyrazy współczucia. Generałowie zaciągnęli wartę honorową przy urnie z prochami Kolegi. Na zakończenie uroczystości pożegnał zmarłego jego wieloletni współpracownik gen. dyw. prof. Jerzy Modrzewski, po czym prochy gen. Nowaka zostały odprowadzone na miejsce wiecznego spoczynku.
Gen. broni Zbigniew Nowak urodził się 5 października 1926 roku w Wyszkowie na Wołyniu. Po wstąpieniu w maju 1944 roku do Wojska Polskiego przeszedł przeszkolenie w Sumskim Ośrodku Formowania 1 Armii Wojska Polskiego i został skierowany do Centralnej Szkoły Podchorążych w Riazaniu, gdzie był promowany na podporucznika w marcu 1945 roku. Brał udział w działaniach bojowych na szlaku od Pomorza Zachodniego do Berlina (w bitwie o Berlin jako dowódca plutonu ckm) w składzie 2 Batalionu Miotaczy Ognia.
Następnie w jednostce tej został pomocnikiem szefa sztabu. W roku 1949 ukończył Kurs Dowódców Pułków w Wyższej Szkole Piechoty w Rembertowie i został wyznaczony na stanowisko starszego pomocnika w oddziale wyszkolenia, a następnie oficera do zleceń Dowództwa Wojsk Lądowych.
Po ukończeniu Akademii Obrony Przeciwchemicznej w ZSRR (1954 r.) został wyznaczony na stanowisko starszego pomocnika szefa wydziału w Szefostwie Służby Chemicznej MON, a po ukończeni studiów na wydziale chemii Politechniki Warszawskiej został szefem oddziału w tymże szefostwie.
W okresie 1957-1958 pełnił obowiązki szefa sztabu Szefostwa Wojsk Chemicznych MON, a przez kolejne sześć lat był komendantem Ośrodka Badawczego Sprzętu Chemicznego. W roku 1964 został szefem Wojsk Chemicznych MON (1967 – awans do stopnia generał brygady).
W roku 1966 ukończył studia magisterskie (wydział chemii) na Uniwersytecie Warszawskim.
W okresie 1968 -1974 był Głównym Inspektorem Planowania i Techniki – zastępcą szefa Sztabu Generalnego WP. Na tym stanowisku został awansowany na stopień generała dywizji (1969 r.).
Od 1974 do 1989 roku był Głównym Inspektorem Techniki Wojska Polskiego, w tym od roku 1976 wiceministrem obrony narodowej. Na tym stanowisku awansował na stopień generała broni (1977).
W roku 1989 został przeniesiony do dyspozycji MON.
Zawodową służbę wojskową zakończył 20 grudnia 1990 roku.
Kawaler Krzyża Walecznych, był również uhonorowany wieloma innym odznaczeniami, m.in. Orderem Sztandaru Pracy I i II klasy oraz Krzyżami Komandorskim z Gwiazdą, Komandorskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.