Generał Maziej był od wielu lat związany z rejonem Szczecina, a jego długoletnia służba wojskowa dla naszej Ojczyzny pozostawiała trwały dorobek w dokonaniach naszego wojska i systemie obronnym kraju.
Zbigniew Maziej urodził się 9 maja 1930 r. w Niżniowie (woj. Stanisławów, obecnie na Ukrainie) w rodzinie kolejarskiej. Szczęśliwie przeżył wkroczenie wojsk radzieckich we wrześniu 1939 r., wojsk niemieckich w lipcu 1941 r. i trzy lata później ponowne wkroczenie wojsk radzieckich.
Na skutek terrorystycznych działań band UPA w latach 1943-1945 przeciwko ludności polskiej zamieszkałej w tamtym regionie, wraz z rodziną w sierpniu 1945 r. wyjechał na zachód, osiedlając się w Kędzierzynie (obecnie Kędzierzyn-Koźle). Po ukończeniu Państwowego Liceum Handlowego w Opolu w 1950 r., jesienią został powołany na 8-miesięczne przeszkolenie oficerów rezerwy do 24. Szkolnej Kompanii Wojsk Pancernych przy 2. pułku czołgów w Opolu. Po jej ukończeniu w stopniu sierżanta odbył praktykę na stanowisku dowódcy plutonu czołgów. Po jej odbyciu w listopadzie 1952 r. został awansowany do stopnia chorążego i powołany do czynnej służby wojskowej na stanowisko dowódcy plutonu czołgów w 2. pułku czołgów w Opolu (10 Dywizja Zmechanizowana). Już w stopniu kapitana w 1957 r. ukończył Akademię Sztabu Generalnego w Warszawie. Na stopień majora został mianowany w 1963 r..
W 1966 r. ukończył Wyższą Szkołę Ekonomiczną otrzymując tytuł magistra. Również w tym roku został awansowany na stopień podpułkownika. Podczas swych ekonomicznych studiów spotkał wybrankę swego serca, Krystynę, z którą w październiku 1966 r. wziął ślub i z którą szczęśliwie spędził swoje lata. W 1968 r. małżonkom urodził się syn Grzegorz.
Niezależnie od nad wyraz wymagających rygorów służby, jako wzorowy oficer doceniany przez przełożonych, wiele lat poświęcił nauce. W 1970 r. ukończył Akademię Sztabu Generalnego w Moskwie, w 1972 r. kurs z Teorii Organizacji i Zarządzania, w 1977 r. Kurs Operacyjno – Strategiczny, a w 1988 r. Kurs Operacyjno -Taktyczny Obrony Terytorium Kraju. W 1971 r. został mianowany na stopień pułkownika i już pięć lat później na stopień generała brygady.
W czasie pełnienia służby wojskowej zajmował kierownicze stanowiska m.in.:
– dowódcy 10 Pułku Czołgów w Opolu w latach 1966 – 1968,
– st. pomocnika w Zarządzie I Sztabu Generalnego w latach WP 1968 – 1973,
– dowódcy 5 Dywizji Pancernej w Gubinie w latach 1973 – 1975,
– zastępcy Dowódcy Pomorskiego Okręgu Wojsk. d.s. liniowych (Bydgoszcz) w latach 1976 – 1987,
– dowódcy Garnizonu i szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w Szczecinie w latach 1987 – 1989.
Z racji pełnionych obowiązków służbowych zajmował się głównie szkoleniem wojsk opracowując nowatorskie koncepcje, organizując szkoleniowe pokazy dla kierowniczej kadry WP, kierując wieloma ćwiczeniami z udziałem sojuszniczych wojsk Układu Warszawskiego, w tym związanymi ze startami rakiet operacyjno-taktycznych i przeciwlotniczych.
W latach 1976 – 1980 był radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej w Zielonej Górze.
W listopadzie 1989 r. po ponad 39. latach służby przeszedł w stan spoczynku.
Za wzorową i pełną odpowiedzialności służbę wojskową był odznaczony wieloma państwowymi, wojskowymi, resortowymi i międzynarodowymi odznaczeniami, w tym szczególnie: Orderem Sztandaru Pracy II kl., Krzyżem Komandorskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi.
9 maja ubiegłego roku obchodził 90-tą rocznicę urodzin.
W naszej pamięci zawsze pozostanie jako wspaniały dowódca i wychowawca wielu pokoleń żołnierzy, przykładny maż i ojciec, a także wspaniały kolega i przyjaciel.