W dniu 1 lutego 2022 r. w wieku 97. lat odszedł na zawsze nestor Klubu Generałów i Admirałów Rzeczypospolitej Polskiej
gen. dyw. prof. dr hab. inż. Jerzy MODRZEWSKI
Profesor Modrzewski zajmował szczególne miejsce wśród naszych naukowców jako najstarszy członek Klubu (ur. 25.06.1924 r.). Był ekspertem w dziedzinie wyposażenia wojsk w zakresie techniki samochodowej.
Jerzy Modrzewski służbę wojskową rozpoczął wcześnie, bo już we wrześniu 1939 r. – jako 15-letni harcerz – przydzielony został do jednej z jednostek wojskowych w charakterze łącznościowca i wziął czynny udział w kampanii wrześniowej 1939 r.
W czasie okupacji niemieckiej szybko związał się z ruchem oporu. Był żołnierzem Szarych Szeregów ZHP, a potem Związku Walki Zbrojnej i w końcu Armii Krajowej. W stopniu kaprala podchorążego dowodził drużyną w Powstaniu Warszawskim. W pierwszych dniach powstania ranny w rękę kontynuował udział w walkach. W końcowych dniach września przedostał się na prawy brzeg Wisły, by wkrótce rozpocząć służbę w LWP. Otrzymał przydział do 9. Pułku piechoty 3 DP.
W 1945 trafił do Oficerskiej Szkoły Artylerii w Chełmie, a następnie w Olsztynie, po ukończeniu której został promowany do stopnia podporucznika i skierowany do 55 Pułku Artylerii Lekkiej. Pełnił obowiązki dowódcy plutonu, później kompanii a następnie komendanta dywizyjnej szkoły podoficerskiej w 15 DP.
W 1947 został skierowany czasowo do Departamentu Personalnego Ministerstwa Obrony Narodowej, gdzie został pomocnikiem kierownika sekcji. W październiku 1950 ukończył Wydział Mechaniczno-Samochodowy Wyższej Szkoły Inżynierskiej. Następnie służył w delegaturze Oddziału VIII Technicznego Sztabu Generalnego WP, w Instytucie Motoryzacji jako kierownik Stacji Doświadczalno-Badawczej Sprzętu Motoryzacyjnego. W latach 1951-1965 był zastępcą komendanta, po czym komendantem Poligonu (od 1956 – Ośrodka) Naukowo-Badawczego Sprzętu Pancernego i Motoryzacji w Sulejówku. W 1965 kierowany przez niego ośrodek został podniesiony do rangi instytutu pod nazwą Wojskowy Instytut Techniki Pancernej i Samochodowej. W międzyczasie w 1958 ukończył studia na Wydziale Wojsk Pancernych i Samochodowych Wojskowej Akademii Technicznej. W 1967 został doktorem nauk technicznych w Instytucie Podstawowych Problemów Techniki PAN.
29 września 1966 rokuotrzymał nominację na stopień generała brygady.
W październiku 1966 został szefem Służby Czołgowo-Samochodowej MON, a w lipcu 1968 r. został przeniesiony do Sztabu Generalnego WP na stanowisko zastępcy Głównego Inspektora Planowania i Techniki WP do spraw techniki. Po utworzeniu Głównego Inspektoratu Techniki WP (jako odrębnej instytucji centralnej MON) w czerwcu 1974 został zastępcą Głównego Inspektora Techniki WP – szefem badań i rozwoju techniki wojskowej.
W październiku 1975 został awansowany do stopnia generała dywizji.
22 czerwca 1978 r. Rada Państwa nadała mu tytuł profesora nauk technicznych..
W kwietniu 1978 został urlopowany z WP (z prawem do noszenia munduru) w związku z powołaniem na stanowisko wiceministra przemysłu maszynowego do spraw produkcji obronnej (stanowisko to zajmował do lipca 1991).
28 listopada 1990 przeszedł w stan spoczynku.
Był przewodniczącym Komitetu Redakcyjnego wydanej dwukrotnie Encyklopedii techniki wojskowej (1978 oraz 1987). Był także członkiem kilkukomitetów naukowych PAN, m.in. Komitetu Metalurgii PAN (1968-1978) oraz Komitetu Budowy Maszyn PAN (1968-1978).
W latach 1976-1981 był członkiem Prezydium Rady Głównej Naczelnej Organizacji Technicznej. Pełnił także szereg innych funkcji m.in.był Zastępcą Przewodniczącego Rady Naukowej Instytutu Metalurgii i Inżynierii Materiałowej Polskiej Akademii Nauk, apo przejściu na emeryturę był samodzielnym pracownikiem naukowym Wojskowego Instytutu Techniki Pancernej i Samochodowej w Sulejówku oraz Wojskowego Instytutu Technicznego Uzbrojenia.
Był również członkiem Związku Powstańców Warszawskich.
Posiadał ogromny dorobek naukowy. Miał dwa patenty.
Wypromował sześciu doktorów. Autor około 150 prac naukowych dotyczących techniki specjalnej i inżynierii materiałowej. Kierował kilkunastoma krajowymi i międzynarodowymi zespołami badawczo-konstrukcyjnymi.
Był laureatem szeregu nagród, w tym:
- Nagrody Komitetu Nauki i Techniki za prace w dziedzinie uzbrojenia (1966);
- Nagrody Ministra Przemysłu I stopnia (zespołowej) za rozwój samochodów „Star”;
- Nagrody MON I i II stopnia za prace konstrukcyjno-technologiczne w dziedzinie uzbrojenia (1975, 1978);
- Nagrody Ministra Przemysłu za prace technologiczne i wdrożeniowe.
Za swą działalność naukową był wyróżniony licznymi odznaczeniami. Otrzymał m. in.:
- Order Sztandaru Pracy I i II klasy;
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski;
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski;
- Krzyże Kawalerski i Oficerski Orderu Odrodzenia Polski;
Był także odznaczony za udział w walkach w czasie wojny.
Pogrzeb generała Modrzewskiego odbył się 10 lutego 2022 r.
Uroczystości pogrzebowe rozpoczęły się Mszą Św. w Katedrze Polowej Wojska Polskiego, gdzie prócz rodziny zgromadziło się liczne grono przyjaciół oraz byłych podwładnych i współpracowników zmarłego. Przy jego urnie koledzy z Klubu Generałów i Admirałów RP zaciągnęli wartę honorową.
Ciąg dalszy uroczystości miał miejsce na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach, gdzie urna z prochami Generała została odprowadzona na miejsce wiecznego spoczynku.
